हलौइन पर्व, पाकेको फर्सी, चकलेट देउसी
हलौइन पर्व, पाकेको फर्सी, चकलेट देउसी
सम्पादन गर्नुहोस्हलौइन पर्व अमेरिकाको एउटा महत्त्वपूर्ण राष्ट्रिय पर्व हो । महादेशभरि नै यसलाई धूमधामका साथ मनाइन्छ । यसको सुरुवात कहाँ, कहिले र कसरी भएको थियो भन्ने कुरा किंवदन्ती र लोककथामा आधारित छ । भनिन्छ यस सांस्कृतिक पर्वको प्रारम्भ सयौं वर्ष पहिले युरोपको कुनै एउटा गाउँमा भएको थियो । लोककथाअनुसार त्यहाँका गाउँलेहरू भूत, प्रेत, बोक्सी, डाइनीमा विश्वास गर्थे । उनीहरूले एक रात गाउँमा भूत पसेको विश्वास गरे । भूतप्रेतको असर ससाना नानीहरूमा बढी पर्छस त्यसले तर्सायो भने नानीहरू बिरामी पर्छन् भन्ने कुराले गाउँलेहरूका मनमस्तिष्कमा जरा गाडिसकेको थियो । भूतलाई खुसी पार्नुबाहेक उनीहरूसँग अन्य विकल्प थिएन । मध्य रातमा सबै गाउँले एक ठाउँमा भेला भए र भूत खुसी पार्ने उपाय निकाले । त्यसबेला उनीहरूसँग पाकेको फर्सी र नानीहरूले खाने मिठाइबाहेक केही थिएन । उनीहरूले फर्सी खोलेर भूतको आकृति बनाए, त्यसभित्र बत्ती बाले र नानीहरूले खाने मिठाइ पनि भूतलाई अर्पण गरे । हिजोआज हाम्रा गाउँघरमा भूत, प्रेत, बोक्सी मन्छाउन गरिने कार्यजस्तै थियो त्यो कार्य । हाम्रो भाषामा भन्ने हो भने उनीहरूले मध्यरातमा भूत मन्छाए र सुते । गाउँलेहरूको आतिथ्य देखेर भूत ज्यादै खुसी भयोस फेरि कहिल्यै आएन त्यस गाउँमा । त्यसरी त्यहाँका ससाना नानीहरू सदासदाका लागि सुरक्षित भए । त्यो रात ३१ अक्टुवरको रात थियो । भूतप्रेतबाट छुटकारा पाएको संझनामा प्रत्येक वर्ष ३१ अक्टोवरमा युरोप र अमेरिकाभरि ‘हलौइन’ पर्व मनाउने परम्परा बस्यो र आजसम्म आइपुग्दा यो अपरिहार्य सांस्कृतिक पर्व बनिसकेको छ ।
हिजोआज अमेरिकाका अधिकांश मानिसहरू भूतप्रेतमा विश्वास गर्दैनन्, तर उनीहरूले लोकसंस्कृति र लोकपरंपरा के हो भन्ने कुरा राम्ररी बुझेका छन् । लोकसंस्कृतिको जगेर्ना गर्न उनीहरू कटिबद्ध भएर लागेका पाइन्छन् । ‘हालौइन’ पर्व अमेरिकालीहरूका लागि मनोरञ्जनको महत्त्वपूर्ण साधन बनेको छ । हाँस उठ्दो पोसाक तथा भूतप्रेत, राक्षस आदिको आकृतिमा बनाइएको मुकुन्डो लगाएर मनोरञ्जन गर्न अमेरिकालीहरू औधी मन पराउँछन् ।
मूलतः ‘हलौइन’ ससाना केटाकेटी र सात कक्षासम्म पढ्ने विद्यार्थीको पर्व हो । हाम्रो भाषामा भन्नुपर्दा केटाकेटीहरूलाई ‘गाईजात्रे पोसाक’ र ‘मुकुण्डो’ आवश्यक हुन्छ मनोरञ्जनका निमित्त । इच्छा हुनेहरूले सो पोसाक लगाउँछन् तर लाउँनै पर्छ भन्ने छैंन । ३१ अक्टुवर आउनुभन्दा एक, डेढ महिना अघिदेखि नै ‘मल’, ‘साम्स् क्लब’, ‘पिबल्स्’ जस्ता व्यापारिक केन्द्रहरूमा ‘हलौइन’सँग सम्बन्धित विभिन्न प्रकारका सामग्रीहरू, जस्तै – पोसाक, मुकुन्डो, फर्सी, चकलेट, फलपूmल आदि बिक्रीका निमित्त सजिएका पाइन्छन् । चकलेट र फर्सीको बिक्री अत्यधिक रूपमा भएको पाइन्छ । त्यहाँ पाकेको फर्सी बिकेको देख्ता छक्क मात्र होइन तीन छक्कै लाग्न सक्छ । सपना हो कि बिपना हो भनेर छुट्याउन हम्मेहम्मे पर्छ । मेरा विचारमा सायद पचहत्तर प्रतिशत फर्सीको भण्डार रित्तिन्छ होला ‘हलौइन’ मा । खानका लागि होइन मनोरञ्जनका लागि किनिन्छ फर्सी । ‘हलौइन’ मनाउनेमा प्रतिपरिवार न्यूनतम एक फर्सी र कक्षा सातसम्म पढ्ने विद्यार्थीहरूमा प्रतिविद्यार्थी एक दाना फर्सीका दरले बिक्दा अमेरिकाभरि कति फर्सी बिक्री होला १
‘हलौइन’ भन्दा छ, सात दिनअघि किनेको फर्सी छिनाले खोलिन्छ र भूतप्रेतको आकृति तयार गरिन्छ । परिवारका लागि ल्याइएको फर्सीमा आकृति बनाउने काम घरमा हुन्छ भने विद्यार्थीहरू फर्सी बोकेर विद्यालय जान्छन् र विद्यालयमै आकृति बनाउन सिक्छन् । आकृति बनाउने कलाको मूल्याङ्कन हुन्छ । त्यसपछि सम्बन्धित विद्यार्थीलाई नै फिर्ता दिइन्छ आकृति । ‘हलौइन’को रातमा यसको प्रयोग हुन्छ । फर्सीभित्र मम बत्ती बालेर अँध्यारामा राखिन्छ । अलिक परबाट हेर्दा देखिने दृश्यले प्रसस्त मनोरञ्जन प्रदान गर्दछ । ठ्याक्कै भूत जस्तो देखिने यो दृश्य हेर्न अत्यन्त उत्सुक हुन्छन् अमेरिकालीहरू । मनमा जे चितायो त्यही देखिने त्यस दृश्यलाई मनचिन्ते दृश्य पनि भन्न सकिन्छ । फर्सीको आकृतिभित्र बालिएको त्यो बत्ती एक प्रकारको लालटिनजस्तै होस त्यसैले अंग्रेजीमा त्यसलाई ‘ज्याकओ’ ल्यान्टर्न’ भनिन्छ । घरघरमा, डेराडेरामा, कतै बाहिर पनि ‘ज्याक ओ ल्यान्टर्न’ बालेर झिलिमिली पारेको देख्ता आपूmलाई पनि ‘देउसिरी राम’ भन्दै हिड्न मनलागेर आउनु स्वभाविकै हो । अर्को कुरा त्यसरी फर्सीको उपयोग अत्यधिक रूपमा भएको देखेर एउटा फर्सी पचास डलरसम्ममा बिक्नु त्यति ठूलो कुरा होइन रहेछ भन्ने पनि अनुभव भयो ।
अत्यधिक हास्यमय वातावरणमा ख्यालठट्टा समेत गरी मनोरञ्जन प्राप्त गर्नु यस पर्वको एउटा महत्त्वपूर्ण पक्ष हो । यस पर्वमा भाग लिने प्रमुख पात्र भनेका ससाना नानीहरू नै हुन् । उनीहरू आफूसमानका साथीभाइसँग हाँसखेल र ख्यालठट्टा नगरेर निकै बूढापाकासँग मात्र गर्न रुचाउँछन् । सम्बन्धित अभिभावकहरूले आआफ्ना नानीहरूलाई यस्तै सुझाव दिंदा रहेछन् । वास्तवमा बूढापाका बुझक्कड मात्र होइन सहनशील पनि हुन्छन् । उनीहरूले सांस्कृतिक पर्वको महत्त्व बुझेका हुन्छन् र नानीहरूको ख्याल ठट्टालाई सामान्य संझन्छन्, झगडा हुँदैनस तर भर्खरका आलाकाँचासँग ख्यालठट्टा गर्नु खतरनाक पनि हुनसक्छ । त्यसैकारणले होला अधिकांश युवतीहरू मरिहत्ते गरेर प्रौढसँग इस्क गर्न र लोखर्के घरजम गर्न रुचाउँछन् त्यहाँ । अनुभवी, भुक्तभोगी, परिपक्व व्यक्तिको कदर गर्न जान्ने अमेरिकाली युवतिहरूलाई नेपाली प्रौढहरूका तर्फबाट मुरीमुरी धन्यवाद दिन सके दिनेलाई पनि फलिफाप नै होला ।
विविध कारणबाट ‘हलौइन’ पर्वमा हाँसखेल र ख्यालठट्टा गर्न हिंड्ने उपयुक्त समय दिउँसो भए पनि केटाकेटीहरू राती हिंड्न रुचाउँछन्स किनभने सिंगारपेटार, रङ्गीचङ्गी पोसाक र मुकुन्डाहरू बिजुलीको उज्यालामा चम्किएर अधिकतम मनोरञ्जनात्मक देखिंदा रहेछन् । दिउँसो हिंड्नुपर्छ भन्ने अभिभावकको सुझाव यसमा चैं लागूभएको पाइएन ।
उत्साह र उमङ्गका साथ आएको ‘हलौइन २००६’ ले मेरो घर संझने बिमार ९होमसिक० लाई न्यूनीकरणतर्फ धकेली रहेको थियो । ‘जेफर्सन’ मार्गसँग जोडिएको १४३०२ को टाँचा लागेको विशाल आवासीय भवनको कोठा ११०८ मा एकवर्ष अघिदेखि बस्तै आएका ज्वाइँ–छोरी र दुई नातिका साथमा बसेर सामान्य रूपमैं भए पनि ‘हलौइन’सँग आत्मीयता गाँस्न अत्यन्त उत्सुक थिएँ म । अभिषेकको हजुर बा बन्ने सौभाग्य पाएका कारणबाट म त्यो पालातभूमि टेक्न पुगें । ‘हलौइन’सँग साठी वर्षे प्रेम साट्न पाउनुमा पनि नाति अभिषेककै ठूलो हात छ । ऊ नजिकैको मोरोस्को हिल इलिमेन्टरी स्कूलको विद्यार्थी हो । ऊ के।जी। मा अध्ययनरत छ । प्रत्येक दिन विद्यालयबाट आउँदा उसले झोलामा केही न केही ल्याएको हुन्छ । ‘हलौइन’ पर्वभन्दा सातदिन अगाडि नै स्कूलले ‘हलौइन’का बारेमा सामान्य जानकारी पठाएको थियो । पत्रमा स्कूलले ‘हलौइन’को सांस्कृतिक महत्त्व, यो कसरी मनाइन्छ र यसका निमित्त केके आवश्यक पर्छ भन्ने कुरा स्पष्टसँग उल्लेख गरेको थियो । त्यसबाट थाहा लाग्यो ‘हलौइन’का लागि तीनवटा चीजको व्यवस्था गर्नुपर्ने रहेछ अभिभावकले — पोसाक, मुकुन्डो र फर्सी । यी तीन चीजमा पनि सबभन्दा महत्त्वपूर्ण फर्सी नै हो । सांस्कृतिक चाड, पर्व स्वेच्छाले मानिने भएकाले उपर्युक्त चीजहरू किन्नै पर्ने बाध्यता भने थिएन तर सबैले किनिदिंदा रहेछन् आफ्ना बालबच्चाका खुसीका लागि । त्यो हाम्रो आफ्नो संस्कृति नभएर अर्काको संस्कृति भएता पनि आफ्नै जस्तो हुँदोरहेछ । अमेरिकाली पर्यटकहरू नेपाल आएका बेला च्याब्रुङ् नाचमा उफ्री उफ्री नाच्छन् । हाम्रा लागि ‘हलौइन’ त्यस्तै भयोस अभिषेकले पनि अरु अमेरिकाली सरह सबै सामान पायो अभिभावकबाट ।
३१ अक्टुवरका दिन बिहानै उठेर अभिषेकले भन्यो, “बुबा, आज हामीलाई ‘हलौइन’ कार्यक्रममा स्कूलले पोटोम्याक नदी किनारमा लान्छ । तपाईं पनि आउनू ल त्यहाँ १ तपाईं आउनुभयो भने म पनि प्रोग्राममा मुकुन्डो लगाएर नाच्छु ।” “ल बाबा ल म आउँला भन्दै उसलाई धन्यवाद दिएँ । म अमेरिका पुगेकै दिन ‘भानु जयन्ती’ समारोहमा भाग लिन त्यसै ठाउँमा पुगेको थिएँ । अत्यन्त रमणीय स्थानमा फेरि पनि जाने मौका परेकाले र ‘हलौइन’लाई नजिकैबाट हेर्न पाइने भएकाले झन्नै बर्सीका बुटा नाघ्ने अवस्थामा पुगेको थिएँ म, तर गाडीको असुविधाका कारण नातिसँग सामेल हुन सकिन र ज्यादै दुःखित पनि बने । सधैंझैं बिहान ८।३० मा स्कूल बस आइपुग्ने हुनाले ८।१५ मा नै त्यस आवासीय भवनका विभिन्न एपार्टमेन्टमा बस्ने अभिभावकसँग सम्बन्धित केटाकेटीहरू भुरुरुरु निस्किन थाले । एकै छिनमा अगाडिको पटांगिनी भरियो । यो देख्ता मैले झलझली सम्झें – इलामको चोकबजारमा मारवाडीले प्रत्येक दिन धान, मकै आदि खाद्यान्न छर्दा वरिपरिका घरहरूमा बसेका माईथानका परेवाहरू चारो खान आउँथे र चोकबजार परेवाहरूको विशाल पोखरीमा परिणत हुन्थ्यो । चारो खाइसकेपछि परेवाहरू उडेर चोकबजारलाई रित्तो पारेझैं बस आइपुग्नासाथ पटाङ्गिनीलाई निस्तब्ध बनाएर विद्यार्थीहरू बसको मुखभित्र पसे । ती विद्यार्थीमध्ये अभिषेकले मात्र नेपालीको प्रतिनिधित्व गरेको थियो । त्यस स्कूल बसमा चढ्ने सबैले विभिन्न किसिमका मनोरञ्जनात्मक पोसाक लगाएका थिए । भर्खरै मात्र स्कूल जान थालेको भए पनि अभिषेक उसका कक्षाका साथीहरूँग राम्ररी नै घुलमिल भइसकेको थियो । किनभने ऊ अमेरिकी लवजमै अंग्रेजी बोल्न सक्थ्यो । बालकले उपयुक्त वातावरण पायो भने सजिलै जुनसुकै भाषा पनि सिक्न सक्ने रहेछ । त्यही आवासीय भवनको छिमेकी एपार्टमेन्टमा बस्ने एउटी काला जातिकी बालिका र अलिक पर्तिरको कोठामा बस्ने स्पेनिस भाषी बालिका बेलाबखत ठट्याक–ठुटुक गर्दा रहेछन् अभिषेकको विषयलाई लिएर । एउटी भन्दिरहिछे– ‘अभिषेक मेरो केटो साथी हो’ । अर्की झन् रिसाएर भन्दिरहिछे, ‘तेरो होइन मेरो हो’ । कोहीबेला त कुटाकुट नै पर्दो रहेछ । अभिषेक त्यसबेला ६ वर्ष लागेको मात्र थियो भने ती केटी त्यस्तै सात, साढे सातका हुँदाहुन् । मलाई त्यस बालसुलभ खेलले सानासाना कक्षामा पढ्ने नानीहरूले मध्यान्तरमा बेहुलाबेहुली भएर खेलेको संझना भयो । यसलाई विपरीत लिङ्गीप्रतिको सत्वगुणीय आकर्षण भन्न सकिन्छ । फ्राइडले यसलाई एक प्रकारको यौनतृप्ति हो भनेका छन् तापनि मेरो विचारमा यो एउटा बाललीला हुनुका साथै साना नानीहरूले खेल्ने अकिल्विष खेल होस तर अमेरिकामा १४÷१५ वर्ष पुग्दा पनि विपरीत लिङ्गीलाई साथ लिएर छोरीहरू हिडेनन् अथवा घरमा केटो साथी लिएर आएनन् भने बाबुआमा वा अभिभावकहरू छोरीको केही कमजोरी पो छ कि भनी सम्बन्धित डाक्टरको सल्लाह लिन पुग्दारहेछन् ।
‘हलौइन’ समारोहमा भाग लिएर सदाभैंm अभिषेक आइपुग्यो । छोरी कृष्णा पनि आफ्नो नानी जिम्मा लिन अघि त्यहाँ पुगिसकेकी थिइनस किनभने बस चालकले सम्बन्धित अभिभावकलाई विद्यार्थी जिम्मा दिन पाएन भने विद्यार्थीलाई पुनः स्कूलमै लिएर जान्छ । अब अभिभावक स्कूलमै पुग्नुपर्छ आफ्नो नानी बुझ्न । नियम कडा भएको हुनाले कोही चुक्दैनन् त्यहाँ । नातिलाई लिएर दुई तला माथिको कोठामा छोरी आइपुगिन् । नाति झोला राखेर तल ओर्लियो । मैले उसको झोला खोदलें । स्कूलले दिएको कागजमा त्यस दिनको कार्यक्रममा केके भयो भन्ने कुरा लेखिएको रहेछ । नृत्य, गायन, खेलकुद र हास्यव्यङ्ग्यका कार्यक्रमहरू भएछन् । उक्त कार्यक्रममा प्रथम, द्वितीय, तृतीय हुने र पोसाकमा प्रथम, द्वितीय, तृतीय हुने छात्रछात्राहरूलाई स्कूल सुपरिटेन्डेन्ट ‘डा। स्टेभेन एल। वाल्ट्स्’ ले पुरस्कार वितरण गरेछन् ।
यसरी ३१ अक्टुवरका दिन अमेरिका महादेश र युरोपभरि भव्यताका साथ मनाइने ‘हलौइन’ पर्वलाई दृष्टिगत गर्दा उपर्युक्त देशहरूमा लोक संस्कृतिको महत्त्व कत्तिको रहेछ भन्ने कुरो मैले थाहा पाएँ । ‘अमेरिकी लोकसंस्कृतिबारे आफ्नो सोच’ नामक पुस्तकको पृष्ठ १९३ मा कर्ण शाक्य लेख्छन्, “होटेल स्टाफहरूले हरेक रात आगो बालेर क्याम्पफायर गरी परम्परागत शैलीका अमेरिकी लोकगीत गाएर पाहुनालाई रिझाउँछन् । अमेरिकाजस्तो अति आधुनिक देशमा पनि संस्कृतिलाई संरक्षण गर्दै पर्यटन उद्योग चलाएको देखेर नेपालजस्तो साँस्कृतिक सम्पदाले धनी मुलुकमा ‘कल्चरल टुरिजम’को संभावनाबारे मैले त्यसबेला अनुभव गरें ।”
दिनभरि कार्यक्रममा सामेल भएको हुनाले नाति निकै गलेको छ जस्तो लागेको थियो मलाई । तर ससाना नानीहरूमा यो कुरा लागु हुँदोरहेनछ । ५।३० सम्म त ऊ तल खेलमै व्यस्त थियो । त्यसपछि सरासर माथि आयो र हतारहतार खाजा खाएर मुकुन्डो बोकी पुनः तल पटाङ्गिनीमा झर्यो । त्यसबेला बेलुकाको छ बजिसकेको थियो । त्यस आवास गृहमा बस्ने ६ देखि १० वर्षसम्मका बालबालिकाहरू एकएक गर्दै पटाङ्गिनीमा भेला भए । प्रत्येकका हातमा एउटा मुकुन्डो र एउटा प्लास्टिकको झोला थियो । ५/५ जनाको समूहमा बाडिए ती सबै खाले नानीहरू । नाति अभिषेक एउटा समूहमा सम्मिलित भयो । अरुजस्तै ऊ पनि अत्यन्त उत्सुक थियो र अत्यन्त प्रफुल्लित पनि ।
तिहारको अवसरमा देउसी भैलो खेल्दै घरघर हिंडेर नेपाली बालबालिकाहरूले आफ्नो संस्कृतिलाई उत्कर्षमा पुर्याएझैं अमेरिकामा पनि बालबालिकाहरूले नै ‘हलौइन’ पर्वको महत्त्वलाई उचाइमा पुर्याउँदा रहेछन् भन्ने कुरा केही छिनमै प्रमाणित भएको पाएँ मैले । प्रत्येक १५ मिनेटमा टोलीका टोली बालबालिका भट्याउँदै आउन थाले हामी बसेको एपार्टमेन्टमा । १०/११ बजे सम्ममा त्यस्तै १२/१५ टोली आए होला । त्यस आवासीय भवनबाहेक अन्यत्रका टोली पनि त्यहाँ आए भने त्यहाँका टोली पनि अन्यत्र गए होलान् । हाम्रो देउसी भैलोमा भट्याउने एकजना हुन्छ भने टोलीका अरु सबैले ‘देउसिरे’ वा ‘भैलीराम’ भन्छन्स तर यस ‘हलौइन’ पर्वमा टोलीका सबैले भट्याउँछन् । एकै स्वरमा सबैले यसो भन्छन् :
Trick or Treat (ट्रिक अर् ट्रिट)
Trick or Treat, (ट्रिक अर् ट्रिट)
Smell my feet (स्मेल् माइ फीट्)
Give me Something (गिभ् मि समथिङ्)
Good to Eat (गुड् टु इट्)
यसरी भट्याएर झोला थापेपछि घर वा डेराका मुलीले यथाशक्ति चकलेट प्रत्येकका झोलामा हालिदिनुपर्छ । कम्तीमा एकएक मुठी र बढीमा एकएक अँजुली चकलेट दिंदारहेछन् । सामान्य चकलेटदेखि लिएर एकदम महँगो चकलेट पनि दिने गरिंदोरहेछ आ–आफ्नो गच्छेअनुसार । हाम्रो नेपालको देउसीमा पैसा, चामल, रोटीजस्ता कुराहरू दिने गरिन्छ भने ‘हलौइन’मा चकलेट मात्र दिइन्छ । बेलुका १० बजेसम्म डुलेर आउँदा ६/७ के।जी। चकलेट लिएर आएको थियो अभिषेकले । महिनौंसम्म पुग्यो त्यस चकलेटले उसलाई ।
राती १०/११ बजेसम्म पनि भट्याउँदै बालबालिकाहरू घुमेको देख्ता म आफ्नो बाल्यावस्थाको पवित्र स्मृति–गण्डकीमा स्नान गर्न पुगें । आफू आठ, नौ वर्षको छँदा जन्मघर इलाम तोरीबारीमा दिउँसो र रातभरि साथी भाइसँग देउसी खेल्थें म । मेरै उमेरका र मसँग मिल्ने केटाहरूका साथमा हाम्रो देउसी सुरु हुन्थ्यो । पहिले छर छिमेक, त्यसपछि गाउँ अनि पुवा खोला पारि वाफ्रुङ्, साखेजुङ्सम्म पुगेर देउसी खेल्थ्यौं हामी । देउसी खेल्ने प्रमुख उद्देश्य मनोरञ्जन नै हुन्थ्यो तापनि बालकपनले गर्दा होला पैसा र चामलमा अलेलि लोभ ता हुन्थ्यो नै । औंसी, परेवाको अन्धकारमय रातमा कतै लालटिन बालेर, कतै पुल्ठो बालेर अनि कतै अंध्यारैमा पनि निर्धक्क हिंड्ने गथ्र्यौं । अरुबेला राती बाहिर निस्किन डरलागे पनि तिहारमा डर कता भाग्थ्यो कता । त्यसबेलाको उत्साह, त्यसबेलाको उमङ्गलाई अहिले लेखाजोखा गर्न सकिदैन । अहा क्या मजा आउँथ्यो रातभरि – ‘लड्दै पड्दै – देउसीरे’, ‘ए घुँडा टेक्दै — देउसीरे’, ‘ए आएका हामी – देउसीरे’ भन्दै हिंड्दा ।
अमेरिकामा मनाइने ‘हलौइन’ पर्वलाई दृष्टिगत गर्दा मैले के पाएँ भने यस पर्वले नेपालका केही सांस्कृतिक पर्वहरूको झझल्को दिंदो रहेछ । एकातिरबाट हेर्दा यो हाम्रो दीपावली जस्तो देखिन्छ भने अर्कातिरबाट हेर्दा यो लाखेनाच र गाईजात्राजस्तो पनि लाग्छ । राति ‘ट्रिक अर् ट्रिटिङ’ मा सामेल भएर ससाना बालबालिकाहरू हिडेको देख्ता त देउसी, भैलोको बीचमै छु जस्तो लाग्छ । अलिक उत्ताउला खालका केटाकेटीहरू राती अर्काको बिगार गर्दै, अरुलाई मनपरि भन्दै पनि हिंड्दा रहेछन् । यसले तिजपछिको चौथीको पनि कताकता संझना गराउँछ । यसरी दृष्टिगत गर्दा नेपालका केही सांस्कृतिक पर्वहरूको कूलयोग जस्तो रहेछ ‘हलौइन’ पर्व