सजिलो कोमलगीता/अनुवादकीय: संशोधनहरू बीचको भिन्नता

पङ्क्ति ५४:
<br>
सुम्पिएर मनुष्य मात्रलाई आनन्दित बनाउने कार्य गरेको छ ।
<br>
<br>
गीताले मनुष्यलाई सम्पूर्ण प्राणीको हितमा कर्म गर्नपनि सिकाएको छ, किनभने पाचौं अध्यायको पच्चिसौं श्लोकमा र बाह्रौं अध्यायको चौथो श्लोकमागरी दुईदुई पटक सर्वभूतहिते रताःभन्ने श्लोकांश
<br>
आएको छ । पाँचौं अध्यायमा प्रयुक्त श्लोकांशको आशय सम्पूर्ण प्राणीहरूका हितमा प्रीतिको भाव राख्ने साधक निर्गुण ब्रह्ममा पुग्दछ भन्ने हो भने बाह्रौं अध्यायमा प्रयुक्त श्लोकांशको आशय सम्पूर्ण
<br>
प्राणीहरूका हितमा प्रीतिको भावना राख्ने साधकले म (सगुण परमात्मा) लाई प्राप्त गर्दछ भन्ने हो ।यसको अर्को तात्पर्य के पनि हो भने अर्काका हितमा प्रेम हुनेबित्तिकै सुगमतापूर्वक आफ्नो सुख र
<br>
आरामको त्याग हुन्छ । आफ्नो सुख र आरामलाई त्याग्नु भनेको जड वस्तुको परित्याग गर्नु हो । यसरी जडताको त्याग गरेपछि साधकले आफ्नो इच्छानुसार निर्गुण या सगुणअथवा दुवै ब्रह्म प्राप्त
<br>
गर्न सक्छ ।
<br>
<br>
अनादिकालदेखि देहसँग प्रयोग हुँदै आएको अहम्लाई सर्वथा त्याग गर्नका लागि सम्पूर्ण प्राणीका हितमा प्रेम हुनु परम आवश्यक छ । प्राणीहरूका हितमा प्रेम भयो भने अहम् सजिलै छुट्न सक्छ र
<br>
अहम् छुटेपछि आफ्नो स्वरूपको अनुभव हुन्छ । त्यसपछि बन्धनको कुनै सम्भावना रहँदैन । साधकले प्राणी मात्रका हितका लागि के कति कार्य गर्छ, उनीहरूलार्ई के कति चिज दिन्छभन्ने कुराको
<br>
नापतौल हुँदैन, किनभने कार्य र पदार्थ सीमित हुन्छ ।कार्यहरूको पनि आरम्भ र अन्त हुन्छ तथा पदार्थहरूको पनि संयोग र वियोग हुन्छ, तर सम्पूर्ण प्राणीप्रति गरिने हितको भाव असीमित हुन्छ ।
<br>
असीम भावबाट नै असीम परमात्मतŒवप्राप्त हुन्छ । गीताअमूल्य उपदेशहरूको खानी हो । यस खानीबाट निकालिएका केही महत्त्वपूर्ण उपदेशहरू :
<br>
<br>